Kakkerlakken

Kakkerlakken

Kakkerlakken

Ik merk eigenlijk elke dag weer dat je als makelaar van alle markten thuis moet zijn. Natuurlijk moet je ‘verstand’ van woningen en bedrijfspanden hebben; je moet wel weten wat je verkoopt en in wat voor toestand een en ander zich bevindt. Maar je moet je ook kunnen inleven in mensen, wat ze willen, wat ze bedoelen en wat ze beslist niet willen. Je moet je wetten en regels kennen; niet alles is toegestaan. En, zo bleek mij onlangs, je moet verstand van de natuur hebben…

Ik verkocht recent een klein huisje buiten. Het was een voormalige gemeentewoning en de achtertuin grensde aan een bosperceeltje met grote bomen. Aan de ene kant waande je je op het platteland, aan de andere kant ‘midden’ in het bos. Een voormalig Dyka-medewerker had er naar volle tevredenheid een aantal jaren gewoond, maar wilde nu toch naar een grotere gezinswoning. De koper was een schooljuffrouw in zwierige en kleurrijke flodderkleren. Het is dit jaar precies vijftig jaar geleden dat het fameuze Woodstock-festival gehouden is. Woodstock: mooie muziek, protestliederen, make love not war, give peace a chance, vrije liefde, flowerpower en hippies. Deze mevrouw had er piekfijn tussen gepast, met haar kleding en uitstraling. Hier stond Melanie, maar dan met sandalen aan.

Robuuste aanname van mij: deze dame was een verstokte vrijgezel; ze was namelijk ongeveer veertig jaar en alleenstaand. Zij kon het allemaal heel goed in haar eentje af en een man of vrouw naast haar zou haar natuurlijke evenwicht verstoren. Ze vertelde dat ze tijdens haar studie op kamers had gewoond en daarna in het centrum van Utrecht in een appartement met, zoals ze zelf noemde, veel bejaarde mensen. Het werd me niet helemaal duidelijk of ze dat nu fijn vond of niet.

Ze was een echt natuurmens, maakte ze duidelijk, en nu ze een aanstelling had gekregen op een school in het buitengebied, kon ze eindelijk een vrijstaand huisje met een tuin kopen. Ze was gelijk helemaal verliefd op de woning en vooral op de tuin en verderop het bos. Het was mooi weer, het leven was geweldig, de vogels tjilpten, ze werd er helemaal blij van. Bij de eerste bezichtiging begon ze al wat ideeën te uiten: hier zou een afdakje komen om te zitten als het slecht weer zou zijn, ergens in een inkeping in de heg zou ze een betonnen waterbak voor de vogeltjes plaatsen en ze zou voor het eerst van haar leven een hond nemen. Daarmee zou ze elke dag, zo was haar plan, naar het bos wandelen ‘want je weet natuurlijk niet wat je daar allemaal tegenkomt’, verklaarde ze.

Zij leek me dus vanaf het eerste moment de beste nieuwe eigenaar van dit object. Ik zag haar al als een Hendrika de Tuinvrouw in overal en laarzen (rode boerenzakdoek op het haar geknoopt) met schoffel, hark en spade op een zaterdagmorgen de tuin betreden om eens een goed gesprek met moeder aarde aan te gaan. Zij zou haar overstelpen met tips en tricks om te overleven. Zij zou de glorieuze winnaar worden in het woeste gevecht met onkruid en al het kruipend en vliegend ongedierte. Ik had op voorhand al bijna medelijden met alles waarmee zij in aanraking zou komen… Zo’n vrouw.

Begin mei was de overdracht zodat ze met volle teugen zou kunnen genieten van het voorjaar en de zomer in haar eigen tuin. Dit was in mijn ogen wederom zo’n transactie met alleen maar winnaars. Twee weken na de overdracht werden wij wat later in de middag gebeld door mevrouw die he-le-maal in paniek was. Er was een ware plaag van kakkerlakken, vertelde ze overstuur aan de telefoon. De hele tuin en vooral het terras achterin de tuin lagen werkelijk vól met die verschrikkelijke beesten. Ik probeerde haar te bedaren maar ze was erg overstuur. Ik beloofde om na mijn laatste afspraak omstreeks 19.00 uur bij haar te komen om het kakkerlakprobleem te bekijken, te bespreken en zo mogelijk op te lossen. Toen ik aankwam kreeg ik bijna geen tijd om uit mijn auto te stappen. Ze sleurde mij direct mee naar het terras, waar ik een kakkerlakkeninvasie van Bijbelse omvang verwachtte aan te treffen. Onder de buitenlamp (dan zag je de diepte van de tuin) lagen de verschrikkelijke vieze beesten, wees ze. Het waren er geen duizenden en geen honderden maar hooguit tien. En het waren geen kakkerlakken: op de grond lagen ongeveer tien meikevers onschuldig op hun rug te spartelen. Ik meende zelfs te zien dat ze een beetje aan het zonnebaden waren. Ik heb mevrouw een korte biologieles gegeven over bloemetjes en bijtjes, over het verschil van kakkerlak en meikever.

Ja, een makelaar moet écht van alle markten thuis zijn!