Zolderkamer
Een van de vaste én leuke onderdelen -of zo u wilt: rituelen- van mijn vak is het met potentiële kopers bezichtigen van woningen. Mensen willen natuurlijk voordat ze eventueel overgaan tot aankoop, wel weten wát ze kopen. Zo gaat dat in 99 procent van de gevallen.
Als er een bezichtiging is heb ik altijd nog even contact met de verkopers. Ik geef ze wat adviezen: het moet natuurlijk opgeruimd zijn. Ik ken de verhalen dat zolders vol hangen met natte was, zonder enige ventilatie, dus dat brengt ten eerste een hele sterke geur met zich mee en ten tweede, weet ik uit ervaring, droogt dat voor geen meter. Ik ken de andere verhalen dat er huizen ter bezichtiging beschikbaar worden gesteld, maar waar hond, kat of soms erger nog: rat, iets heeft achtergelaten zonder dat het opgeruimd wordt. Dan scoor je alleen maar minpunten, kan ik verzekeren.
Ik wil niet meteen zeggen dat huizen waar het een zooitje is duizenden euro’s minder opleveren, maar het is zo gemakkelijk te voorkomen, wil ik er maar mee zeggen. Zet zo mogelijk een raam open, frisse lucht doet het altijd goed. Zet een gezellig bloemetje op tafel (ook voor de aangename geur!) en zorg dat obstakels even aan de kant worden gezet. Oh, en als u kans ziet om níet thuis te zijn, scheelt dat ook nogal wat. Zeker mensen die hun huis gedwongen moeten verkopen, zullen niet de gezelligste gastheren en -vrouwen zijn, dat spreekt. Het zijn simpele adviezen om op te volgen maar maken een wereld van verschil.
Van eigenlijk alle woningen die ik ter verkoop aanbied, heb ik een sleutel. Wel zo gemakkelijk om binnen te komen. Al sinds de eerste woning die ik ooit binnen stapte, maak ik er een gewoonte van om eerst aan te bellen en pas dan de woning te betreden. Zo had ik eens een bezichtiging in Steenwijk met een echtpaar van circa zestig jaar. Zij waren op hun paasbest aangekleed en verzorgd, want je stapt niet als een stel zwervers het huis van een ander binnen, vonden ze. Binnen besprak ik even wat algemene zaken over de woning, de buurt, afstand tot centrum en beantwoordde wat eerste vragen. Ik probeer erachter te komen wat deze mensen zo’n beetje zoeken en kan zodoende eventueel mijn strategie bepalen of wijzigen.
Het echtpaar waarmee ik nu op pad was, had zich goed ingelezen en voorbereid dus ik voorzag een probleemloze bezichtiging. Hoe anders zou het worden…
We gingen naar boven; ik begin meestal de bezichtiging op het hoogste punt van huis, de zolder. Behalve als het weer aanleiding geeft om éérst naar buiten te gaan, omdat het nog droog is. Wij klosten gedrieën de twee trappen op en met een wijds gebaar zwaaide ik de deur naar de zolderkamer open. Het was er pikkedonker en ik ging op de tast op zoek naar een lichtknopje. Ik vond hem en deed het licht aan. Wat wij drieën zagen deed ons een weinig schrikken. Onder een wirwar van dekens klonk geluid. Tegelijkertijd kwam er beweging in een bos haar waar zowel Wilders als Trump jaloers op zou zijn geweest. Op het moment dat er een gezicht en een deel van een lichaam tevoorschijn kwamen, deden wij synchronisch een stap achteruit. Alhoewel ik mijzelf zeker als de dapperste beschouwde, leek het me voor de mensheid beter als ik áchter de beide oude mensen ging staan. Wij keken in de slaperige ogen van de schaars geklede zestienjarige zoon des huizes. Hij bleek nog in bed te liggen (dat ontdekten wij…) want school begon die dag pas vanaf het vierde lesuur of zoiets. En oh ja, zijn ouders hadden wel iets verteld van een bezichtiging. Maar dat was toch pas over tweeënhalve week of zo? Uit de ruimte kwam een typische tienerkamerlucht….
Het incident zorgde voor een wat gespannen maar ook wel grappige bezichtiging. Uit voorzorg (het gezin had meerdere kinderen) bonkte ik wat overdreven op de andere slaapkamerdeuren. Ik moest er toch niet aan denken dat het ouderlijk paar ook nog te bed lag… Wij maakten de bezichtiging wat lacherig doch behoedzaam af. Ik werd die middag gebeld door een stotterende en zich vele malen verontschuldigende moeder.
De woning werd (desondanks) verkocht aan het oudere echtpaar. Toen we een paar maanden later bij de notaris zaten om de verkoop met handtekeningen te bezegelen, aarzelde de vrouw even voor ze haar krabbel zette. ‘De zolderkamer is toch wel helemaal leeg, hé?’
